Ενας Ντόναλντ για την Ευρώπη

Εχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο Χένρι Κίσινγκερ (φέρεται να) αναρωτήθηκε: «Ποιον καλώ όταν θέλω να μιλήσω με Ευρώπη;». Και παρότι το ερώτημα πιθανόν να μην τέθηκε στην πραγματικότητα ποτέ με αυτόν τον τρόπο, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα μετά την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Η ΕΕ χρειάζεται κάποιον να κρατήσει σταθερά το τιμόνι την περίοδο της θαλασσοταραχής που ξεκινάει και ταυτόχρονα κάποιον ικανό να ασκήσει ένα μίνιμουμ επιρροής στον διαβόητα απρόβλεπτο νεοεκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ. Το πρόβλημα είναι πως ο πάντα πρόθυμος για τέτοιους ρόλους Εμανουέλ Μακρόν, που κάλεσε τις προάλλες την ΕΕ να πάψει να είναι «χορτοφάγος» και να προσθέσει το κρέας στη διατροφή της, είναι πια ιδιαίτερα αποδυναμωμένος λόγω της πολιτικής αστάθειας στη χώρα του· όσο για τον εταίρο του στον γαλλογερμανικό άξονα, τον Ολαφ Σολτς, αυτός είναι υπερβολικά απασχολημένος με την κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού του. Υπάρχει πάντα βέβαια η πρόεδρος της Κομισιόν, αλλά η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έχει μόνο όση δύναμη είναι πρόθυμοι να της δώσουν οι «27». Υπάρχει, τέλος, ο Βίκτορ Ορμπαν και η Τζόρτζια Μελόνι, δύο ηγέτες που πλασάρονται ως συμβατοί-με-τον-Τραμπ, αντιμετωπίζονται ωστόσο με καχυποψία από πολλούς εταίρους τους. Και αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους στρέφονται τις τελευταίες ημέρες τα βλέμματα προς τη Βαρσοβία – και τον άλλο, τον ευρωπαίο «Ντόναλντ», τον πολωνό πρωθυπουργό Ντόναλντ Τουσκ.