Διαγραφή – προϊόν ακραίου πανικού και απελπισίας

Τη χείριστη δυνατή «υπηρεσία» παρείχαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη όποιοι και όποιες τον συμβούλευσαν να προχωρήσει στη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά αμέσως μετά τη γνωστοποίηση του περιεχομένου της συνέντευξής του στο «Βήμα». Ηταν κίνηση ακραίου πανικού και απελπισίας, της οποίας οι πολιτικές συνέπειες θα μετρηθούν βαριές. Και αυτό για μια σειρά λόγων, οι δύο κυριότεροι εκ των οποίων είναι και οι πλέον προφανείς: αφενός, διαγράφοντας τον Σαμαρά, κόβει και ένα κομμάτι από την ίδια τη Νέα Δημοκρατία σε εντελώς άλλο επίπεδο από εκείνο που συνέβη με τον πατέρα του και το οποίο εντελώς άστοχα επικαλείται, καθώς πραγματικές αναλογίες δεν υφίστανται. Αλλά και αν υφίστανται, αυτές στο τέλος θα μετρηθούν υπέρ του Σαμαρά. Γιατί; Επειδή η δεύτερη διαγραφή γίνεται από την ίδια πολιτική οικογένεια και πάλι για τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, και πάλι για την υπεράσπιση θέσεων που ταιριάζουν με τη Νέα Δημοκρατία μακράν περισσότερο από εκείνες αυτών που τον διέγραψαν. Δηλαδή, η δεύτερη διαγραφή δεν αθροίζεται στην πρώτη ως «από τη ΝΔ», αλλά μάλλον την ακυρώνει, γιατί την καθιστά πλέον και με τη βούλα προσωπική υπόθεση της οικογένειας Μητσοτάκη και όχι θέμα του κόμματος. Επιπλέον, κάνει κάτι ακόμα αφού την επικαλείται ο ίδιος ο Μητσοτάκης κατ’ αναλογίαν της πρώτης: σκοτώνει οριστικά όλη την παραφιλολογία περί σκοτεινού ιδιοτελούς παρασκηνίου του ’93. Τώρα, δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Αρα, αν υπάρχει αναλογία, προφανώς, ούτε τότε υπήρξε.