Επιχειρήστε ένα τεστ στον ευρύ φιλικό κύκλο σας. Πόσοι από αυτούς/-ές έχουν οργανική σχέση με τα σωματεία / συνδικάτα / ενώσεις που τους εκπροσωπούν. Και πόση συμμετοχή έχουν σε αυτά, πόση εικόνα έχουν για τον τρόπο λήψης αποφάσεών τους, αν ξέρουν καν πώς αυτά λειτουργούν. Ευρύτερα δείτε την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος τα τελευταία πολλά χρόνια. Αποφάσεις ερήμην των ενδιαφερόμενων, χαμηλή συμμετοχή, άγονες απεργίες συχνά χωρίς αποσαφηνισμένους στόχους. Ακόμη συχνότερα οι απεργίες αυτές έχουν κόστος στους ίδιους τους εργαζομένους, συμβάλλουν σε απονεκρώσεις επιχειρήσεων, διαμορφώνουν τράφικ στους δρόμους και ολόκληρες πόλεις που δεν λειτουργούν. Εθιμοτυπικές απεργίες και στάσεις για να δικαιολογούν συχνά τον ρόλο επαγγελματιών συνδικαλιστών. Μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Μια τέτοια απεργία είναι προ των πυλών. Με αντίκτυπο ως συνήθως και στην ενημέρωση των πολιτών. Και πολλές ακόμη για τις οποίες λίγοι μιλούν και περισσότεροι σιωπούν. Μα η απεργία είναι ιερό δικαίωμα. Αναμφίβολα. Οταν όμως έχει περιεχόμενο και όρια. Και αντιστοιχεί όντως στις διαθέσεις των εργαζομένων.

Η φθορά του συνδικαλισμού στην Ελλάδα είναι γεγονός. Και πάει μαζί – ή και ταχύτερα – με την κρίση του κομματικού φαινομένου. Αλληλένδετα πεδία συχνά που δεν επαρκούν στις συνειδήσεις των πολιτών αλλά και πυροδοτούν την αποστροφή των τελευταίων. Η κατάσταση αυτή δεν τιμά κανέναν και μόνον την περαιτέρω ανάπτυξη του συνδικαλιστικού πνεύματος δεν προάγει. Ας το σκεφτεί η επίσημη ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος και ας λάβει τα μέτρα της.