Η ζωή στο πλοίο που ναυάγησε στα Αντικύθηρα

Μόλις είχαν ολοκληρώσει ένα απολαυστικό γεύμα που είχε ετοιμαστεί στη σκεπασμένη με κεραμίδια κουζίνα πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου. Λίγα κουκούτσια από ελιές είχαν απομείνει μέσα στα πολύχρωμα γυάλινα μικρά σκεύη, πάνω στο μαρμάρινο μακρόστενο τραπέζι, όταν οι πρώτες νότες από τον αυλό άρχισαν να ακούγονται στον αέρα και το επιτραπέζιο παιχνίδι με τους μπλε πεσσούς (πιόνια) είχε ήδη τοποθετηθεί σε καίρια θέση περιμένοντας τους υποψήφιους παίκτες. Κανείς από τους συνδαιτυμόνες που θαύμαζαν με την άκρη του ματιού τους το χρυσό δαχτυλίδι που κοσμούσε το χέρι της κυρίας που βρισκόταν στη συντροφιά τους δεν περίμενε ότι το ξύλινο – από μαδέρια φτελιάς – πλοίο θα βρισκόταν σε λίγα λεπτά στον βυθό, ανοιχτά των Αντικυθήρων. Ούτε ότι ό,τι θα απέμενε από εκείνους, μαζί με όλα τα χρηστικά αντικείμενα που ως εκείνη τη στιγμή τούς συντρόφευαν στο ταξίδι τους, θα βρίσκονταν 22 αιώνες αργότερα σε προθήκες ως μάρτυρες ενός από τα σημαντικότερα, πλουσιότερα, αλλά και γεμάτα αινίγματα ναυάγια του αρχαίου κόσμου.