Ο απίστευτος Κίλιαν Μέρφι και ο απίστευτος «Νόμος του Μέρφι»

Ας γίνει από την αρχή ξεκάθαρο ότι «αποκάλυψη» είναι μια λέξη που μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί μετά τη θέαση της ταινίας «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά» (Small Things Like These, ΗΠΑ/ Ιρλανδία / Βέλγιο, 2024) του Τιμ Μίλαντς, βέλγου σκηνοθέτη, όχι και τόσο γνωστού στην Ελλάδα (έχει σκηνοθετήσει επεισόδια και από τη δημοφιλή σειρά της τηλεόρασης «Peaky Blinders»). Με βάση το διάσημο διήγημα με τον ίδιο τίτλο της Ιρλανδής Κλερ Κίγκαν (εκδόσεις Μεταίχμιο) το οποίο και συνιστώ, ο Μίλαντς δημιούργησε ένα καταπληκτικό ψυχόδραμα που ενώ μοιάζει με καταδίκη της γυναικείας καταπίεσης που κάποτε ασκούσε η Καθολική Εκκλησία με τα φρικτών συνθηκών Μοναστήρια της Μαγδαληνής στην Ιρλανδία (θυμίζω την έξοχη ταινία του Πίτερ Μάλεν «The Magdalene Sisters»), στην πραγματικότητα μιλάει για την ανάγκη που όλοι ίσως έχουμε να προσφέρουμε το καλό, να κάνουμε κάτι πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας, ακόμα και αν το τίμημα είναι τεράστιο. Η ιστορία της ταινίας τοποθετείται στην Ιρλανδία της δεκαετίας του 1980, όπου ένας καρβουνιάρης με τη δική του επιχείρηση, ο Μπιλ Φέρλονγκ, πατέρας πέντε κοριτσιών, θα βρεθεί αντιμέτωπος με το σκότος του καθολικισμού αντικρίζοντας την οδύνη. Από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζουμε, είναι φανερό ότι αυτός ο άνθρωπος κουβαλά μέσα του βάσανα. Κυκλοφορεί σαν ζόμπι, λες και ένα βάρος πλακώνει αβάσταχτα την ψυχή του, είναι αλλόκοτα αμίλητος, κάτι διαρκώς τον τρώει. Περπατώντας καθημερινά την ανηφόρα προς το σπίτι του, σου δίνει την εντύπωση ότι ανεβαίνει τον Γολγοθά. Και νιώθεις επίσης ότι κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν πάντα. Γιατί όμως; Αφού είναι ένα καλός άνθρωπος, ήσυχος, αξιοπρεπής, ευγενής, προστατευτικός απέναντι στις κόρες του, ακόμα και στους άλλους, τους ξένους. Οταν ο Μπιλ γίνεται μάρτυρας της βίαιης εισαγωγής μιας κοπέλας σε ένα Μοναστήρι της Μαγδαληνής, το γεγονός θα ανασύρει μνήμες από το δικό του μοναχικό παρελθόν, όταν την κρίσιμη στιγμή της απελπισίας, κάποιος τον βοήθησε. «Δένοντας» με διακριτικότητα παρόν με παρελθόν ο Μίλαντς σκηνοθετεί με αυστηρότητα τις καταστάσεις που δικαιολογούν το βαρύ κλίμα και την αποπνικτική ατμόσφαιρα της ταινίας, που ενώ δεν έχει ούτε μία σκηνή σωματικής βίας μοιάζει με βασανιστική κατάδυση στον Αδη. Και αυτή η συνθήκη εκφράζεται στην εντέλεια (είναι η μόνη λέξη που μπορείς να χρησιμοποιήσεις) από τον Κίλιαν Μέρφι στον ρόλο του Μπιλ Φέρλονγκ. Το δυσβάσταχτο ψυχολογικό φορτίο που αυτός ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή κουβαλά, αποτυπώνεται ολοζώντανα και ξεκάθαρα στα μονίμως γουρλωμένα, όλο απορία γαλάζια μάτια του, στα κομπιάσματά του, στις ανάσες που αγωνιά να πάρει ενώ οδηγεί το βαν του για τις καθημερινές παραδόσεις κάρβουνου. Ενας άνθρωπος που μέσα του δεν βρίσκεται ποτέ σε ησυχία, αλλά ποτέ δεν θα το εκφράσει με λέξεις – γιατί μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα εκφράσεις με λέξεις. Μόνον μια σιωπηλή πράξη που μπορεί να βοηθήσει κάποιον, μπορεί συγχρόνως να σώσει κι εσένα και έχοντας αυτήν την ιδέα ως οδηγό, τα «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά» κυριολεκτικά απογειώνονται.