«Γνωρίζω τα μανιτάρια που φυτρώνουν στα δάση κοντά στο χωριό μου, στην περιοχή Ζιτόμιρ, στην Ουκρανία. Κρύβονται κάτω από τα νεκρά φύλλα. Πρέπει να εφοδιαστείς με ένα μπαστούνι, να ανασηκώσεις τα υγρά φύλλα και να κοιτάξεις: βλέπεις από κάτω ένα κίτρινο καπέλο, ένα καπέλο στο χρώμα του γάλακτος με σαφράν ή ένα καφετί καπέλο του γένους των βωλιτών; Από τότε που ήμουν παιδί, μου άρεσε να μαζεύω μανιτάρια. Οταν γύριζα σπίτι, ξεκινούσε η μακρά διαδικασία του καθαρισμού και της ετοιμασίας. Το βράδυ, το προϊόν του πρωινού μου κυνηγιού βρισκόταν στο τραπέζι, συνοδευόμενο από πατάτες. Ολοι οι συγγενείς χαίρονταν μαζί μου. Αυτή η χαρά είναι από τις πιο αρχαίες, τις πιο πρωτόγονες και τις πιο ειλικρινείς. Ημουν ένας κυνηγός. Οχι, δεν είχα σκοτώσει ένα μαμούθ για να φέρω το κρέας του στη σπηλιά, είχα λάβει μέρος σε μια πανάρχαιη διαδικασία για να θρέψω την οικογένειά μου και τους φίλους μου».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή