Ο Γιάννης Τσαρούχης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στην κουλτούρα του ελληνικού 20ού αιώνα. Ενας από τους σημαντικότερους ζωγράφους και σκηνογράφους, με καίρια συμβολή στη διαμόρφωση εκείνου που ονομάστηκε «ελληνικότητα», τροφοδοτώντας συζητήσεις σε μελετητές και κοινό. Πέρασε στη συλλογική μας συνείδηση ως ο καλλιτέχνης που ένωσε Ανατολή και Δύση, νεωτερικότητα και παράδοση, παλαιοχριστιανική και νεότερη τέχνη, Κόντογλου και Ματίς, και πάει λέγοντας. Μέσα απ’ αυτή τη σύντηξη ίδρυσε ένα δικό του συμβολικό σύμπαν (με ναύτες, στρατιώτες και νεκρές φύσεις της καθημερινότητας), το οποίο ανέδειξε την ερωτική «πενία» του καθημερινού και εκείνη την ιδιότυπη μεσογειακή μελαγχολία, σε αλληγορία του τοπικού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή