Οι άγνωστοι ήρωες του ερασιτεχνικού θεάτρου

Να ‘ναι από τη φύση τους παράξενες οι λέξεις, ή να ευθυνόμαστε εμείς που έχουμε μάθει, χωρίς ενδεχομένως να το έχουμε επισήμως διδαχθεί, να τους δίνουμε συχνά ένα διαφορετικό νόημα; Παρά τη διερώτησή μας, να επιλέξουμε μια σταθερή αφετηρία και να καταφύγουμε στον πολύτιμο Γεώργιο Μπαμπινιώτη και στον τρόπο που ορίζει τις λέξεις «ερασιτέχνης» και «επαγγελματίας». Γράφει για την πρώτη: «Ερασιτέχνης: αυτός που ασχολείται με έναν τομέα δραστηριότητας περισσότερο για ευχαρίστηση παρά για οικονομικό κέρδος», ενώ για τη δεύτερη σημειώνει: «Επαγγελματίας: αυτός που κάνει σωστά τη δουλειά του, που εργάζεται σκληρά και μεθοδικά κατ’ αντιδιαστολή προς τον ερασιτέχνη ή τον εμπειροτέχνη». Για να είμαστε ωστόσο απολύτως ακριβείς οι ορισμοί αυτοί δεν είναι οι μόνοι σε σχέση με όσους παραθέτει ο Μπαμπινιώτης για τις λέξεις «ερασιτέχνης» ή «επαγγελματίας», τους απομονώνουμε ωστόσο γιατί μας βοηθούν στην διατύπωση ενός επίμονου συλλογισμού μας: Πώς γίνεται αλήθεια να γεμίζει το στόμα μας με θαυμασμό όταν αναφερόμαστε στη λέξη «ερασιτέχνης» στην αόριστή της εκδοχή και δεν την συνδυάζουμε με έναν συγκεκριμένο τομέα και αντίθετα ο θαυμασμός αυτός να μεταβάλλεται συχνά σε επιφύλαξη, όταν αναφερόμαστε για παράδειγμα στον «ερασιτέχνη μετεωρολόγο», στον «ερασιτέχνη τραγουδιστή», ή στον «ερασιτέχνη ηθοποιό»; Και αντίθετα πώς γίνεται στο άκουσμα της λέξης «επαγγελματίας», μαζί με το αυξημένο αίσθημα εμπιστοσύνης που μας δημιουργείται σε σχέση με την λέξη, να μας προκαλείται και ένα «κούμπωμα», μια επιφύλαξη ως προς το αποτέλεσμα που μπορούμε να έχουμε και συμβαίνει να μας αφορά άμεσα; Μήπως η λύση του «μυστηρίου» βρίσκεται στη λέξη «κέρδος» και τόσο περισσότερο μπορούμε να θαυμάζουμε έναν άνθρωπο όσο δεν πρόκειται να αποκτήσει τίποτα υλικό, χειροπιαστό με τη δραστηριότητά του, ενώ η απόκτηση μιας μεγάλης υλικής ωφέλειας να μας «ειδοποιεί» πως αν δεν υπήρχε η προοπτική της θα του ήταν αδιάφορη του ανθρώπου αυτού η προσοδοφόρα ενασχόληση;

Βασίλης Κατσικονούρης