Γκραν φινάλε

Αφότου έπιασε δουλειά, στα είκοσι δύο της, την ημέρα της γιορτής της, 21 Νοεμβρίου, την ήθελε αργία. Το έθετε στον εργοδότη πριν από την πρόσληψη, σαν όρο απαράβατο. Σαν χούι της που δεν το συζητούσε. Το υπενθύμιζε εβδομάδες πριν, ιδίως αν υπήρχαν κι άλλες Μαρίες στο γραφείο. Οι περισσότερες εξάλλου είναι του Δεκαπενταύγουστου, φθινόπωρο γιορτάζουν μόνο οι παρθένες κατά την παράδοση – τι σημαίνει παρθένα; Λουλούδι αμύριστο; Κορίτσι που δεν έχει γευτεί τη γλύκα; Η ίδια βούτηξε νωρίς στα βαθιά, ο πρώτος της; Μπαμπάς μιας συμμαθήτριάς της, μη φανταστείτε τίποτα δράματα, μια χαρά τύπος ήταν, τρυφερότατος, σεβαστικός, «εκείνη τον προκάλεσε» που έλεγαν παλιά στα δικαστήρια κι εκείνος την ερωτεύτηκε παράφορα. Οι τύψεις δρούσαν πάνω του αφροδισιακά, στο τσακ έφτασε να διαλύσει τον γάμο του, πήρε ευτυχώς μετάθεση στη Λήμνο, στρατιωτικός γαρ, ανακουφίστηκε η Μαρία…