Τον Δεκέμβριο του 1990, έναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, έναν χρόνο πριν από την οριστική υποστολή της σοβιετικής σημαίας στο Κρεμλίνο, είχα βρεθεί, απεσταλμένος των «ΝΕΩΝ», στο σπίτι του Ερικ Χόμπσμπομ στο Βόρειο Λονδίνο. Επιστρέφω, όταν μου δίνεται αφορμή, όπως τώρα, σ’ εκείνη τη συζήτηση που κράτησε κοντά τρεις ώρες και στην οποία εκείνος απαντούσε στις ερωτήσεις μου πότε με τη διάσημη φωνή του αποστασιοποιημένου, ψύχραιμου ιστορικού και πότε με το πάθος κάποιου που εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα στη Βιέννη της δεκαετίας του ’30, αποστρατεύθηκε μετά την εισβολή στην Ουγγαρία το 1956, παρέμενε «ενεργός φίλος της Αριστεράς», αλλά χωρίς να θυσιάζει την ευθυκρισία του στην πολιτική του ταυτότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή