Ο Μητσοτάκης και οι κεντρώοι

Οι εισηγήσεις και οι σκέψεις για αλλαγή του εκλογικού νόμου με ταυτόχρονη αύξηση του εκλόγιμου ορίου στο 5% δεν ποινικοποιούνται προφανώς. Πιθανότατα μάλιστα να πέφτουν στο τραπέζι του Μαξίμου τα αντίστοιχα «χαρτιά» όλο αυτό το διάστημα. Το πρώτο μπούμερανγκ από μια τέτοια κίνηση μπορεί να προέλθει από τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, εκεί όπου οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι αναμένεται να ενισχύσουν τη συσπείρωση των κομμάτων τους κόντρα στο «σύστημα» απ’ όπου κι αν προέρχεται. Το δεύτερο μπούμερανγκ – που ίσως αποδειχθεί σημαντικότερο – αφορά τον κεντρώο χώρο, ο οποίος απεχθάνεται διαχρονικά τους αιφνιδιασμούς και την ένδειξη πυγμής. Για τους φιλελεύθερους ομοϊδεάτες του Πρωθυπουργού δεν συμβαδίζει με το πολιτικό προφίλ του μία βεβιασμένη κίνηση, η οποία στο παρά πέντε της εκλογικής διαδικασίας θα ανέτρεπε το μήνυμα «θετικής σταθερότητας» το οποίο καλλιεργεί το τελευταίο διάστημα, σε πείσμα των – εξωκομματικών ή εσωκομματικών – επιθέσεων. Προφανώς το αντεπιχείρημα που μπορεί να προβληθεί από την κυβερνητική πλευρά είναι ακριβώς η ανάγκη πολιτικής σταθερότητας όταν στην υπερδεξιά και αντισυστημική πτέρυγα μάχης θα επέλθει σαλαμοποίηση των ποσοστών. Αν, δηλαδή, το δόγμα «ένα και μισό» ορθολογικό πολιτικό κόμμα (δηλαδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σε επίπεδο ποσοστών) παραμείνει ως έχει, ενώ οι ανορθολογικές λύσεις θα εμποδίζουν την αυτοδυναμία. Και πάλι, όμως, ο Πρωθυπουργός έχει απέναντί του την κεντρώα λογική που αποστρέφεται την εργαλειακή τροποποίηση των κανονισμών. Η τελευταία θα αναγνωρίσει πιθανότατα την ανάγκη του ασφαλούς λιμένα, αλλά δεν θα παύει να βλέπει μπροστά της το προπέτασμα με το οποίο έφτασε ως εκεί το πλοίο, για να θυμηθούμε την πάγια μεταφορά του Σοφοκλή. Ας πούμε ότι σε μια ιδανική συνθήκη θα πρέπει να έχει τον χρόνο με το μέρος του ώστε να απορροφηθούν οι κραδασμοί πριν φτάσει η κάλπη.