Ο οπαδός του «buonismo», έγραφε στο βιβλίο του ο Σιμόνε, αρνείται να λάβει ριζικά μέτρα για τη διόρθωση ή τον έλεγχο των νέων κοινωνικών φαινομένων, ακόμη και στην περίπτωση που τα τελευταία μπορεί να τρομάξουν τον κόσμο, να σημάνουν συναγερμό ή να θεωρηθούν επικίνδυνα. Τα αφήνει να εξελίσσονται και να ωριμάζουν χωρίς παρεμβάσεις: αργά ή γρήγορα, η ανώτερη δράση ενός Αόρατου Χεριού (η αλάνθαστη ανθρώπινη καλοσύνη) θα ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους. Στην προσπάθειά της να εξιλεωθεί για τις τεράστιες ωμότητες και τους παραλογισμούς από τους οποίους βρίθει η ιστορία της, και να πείσει ότι αυτή η κληρονομιά έχει σβηστεί εντελώς, η Αριστερά φόρεσε αυτό το προσωπείο στα τέλη του περασμένου αιώνα. Δεν ήταν αναγκαστικά καλοπροαίρετη – ήθελε όμως να δείχνει έτσι. Εγκατέλειψε τα σχέδιά της και τις αξίες της. Και επέτρεψε να εγκατασταθεί στην εξουσία, με τη βοήθεια των νέων μορφών μαζικής κουλτούρας που προωθούσε η τηλεόραση, το Μειλίχιο Τέρας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ