Ενεργούντες ή ενεργούμενα;

Πρόκειται για μια καταπληκτική παρατήρηση. Την είχε κάνει – γράψει – ο Αγγελος Τερζάκης, αλλά συνιστούσε και τον κεντρικό άξονα των παραδόσεών του στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αναφερόταν κυρίως στον τρόπο που παιζόταν ο ρόλος του Ιάγου όταν ανέβαινε, σε παλαιότερες δεκαετίες στο θέατρο, ο «Οθέλλος» του Σαίξπηρ. Είχε «καταγγείλει» ο δημιουργός της «Μενεξεδένιας πολιτείας» και του «Αφιερώματος στην τραγική μούσα» πως οι ηθοποιοί που υποδύονταν τον ομώνυμο ρόλο το έκαναν με έναν τρόπο που αναγνώριζε τόσο τους θεατές όσο και τους υπόλοιπους συναδέλφους τους επί σκηνής ως ηλίθιους, αφού δεν διέκριναν – οι θεατές και οι ηθοποιοί – τη δολιότητα και τη συκοφαντική διαβολή όπως εκφράζονταν με ένα ύφος και με γκριμάτσες αντιληπτές από οποιονδήποτε συνέβαινε να είναι μέσα στην αίθουσα. Θυμηθήκαμε την παρατήρηση αυτή την παραμονή των εκλογών για την ανάδειξη του προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ, και πιο συγκεκριμένα την περασμένη Παρασκευή, ακούγοντας τον υποψήφιο που διατηρεί και τη θέση του ευρωβουλευτή να μιλάει για τον εαυτό του με έναν τρόπο που όχι βέβαια ως ηλίθιους, σίγουρα όμως ως ανθρώπους που δεν αντιδρούν και δεν σκέφτονται θα πρέπει να λογάριαζε όσους βρίσκονταν μαζί του στο τηλεοπτικό πλατό ή τους ίδιους τους τηλεθεατές.