Για κάποιους ήταν ξεριζωμός, για άλλους φυγή από το τέλμα

Γράφεται ιστορία πέρα από την παραδοσιακή φόρμα; Η απάντηση σε θεωρητικό επίπεδο έχει δοθεί ήδη από τον διαπρεπή ιστορικό Ιβάν Ζαμπλονκά (Γιαμπλονκά κατ’ άλλους), ας μείνουμε ωστόσο σε πιο «πρακτικά» ζητήματα. Εχω επανειλημμένα σε συνεντεύξεις και παρουσιάσεις υποστηρίξει ότι το βιβλίο «Αυστραλία. Δέκα ιστορίες» (εκδόσεις Μωβ Σκίουρος), όπως και το δίδυμο αδελφάκι του, το πρόσφατα εκδοθέν «Αυστραλία. Η επιστροφή» (εκδόσεις Θεμέλιο), το οποίο  ολοκληρώνει τη διλογία της ιστοριογραφικής αυτής παρέκκλισης, συνιστά ένα εγχείρημα υβριδικό και πειραματικό. Είναι τούτο προϊόν ενός ακαδημαϊκού ναρκισσισμού που επιθυμεί να ανακαλύψει την πυρίτιδα; Απερίφραστα όχι. Είναι γνωστό στον χώρο των κατασκευών ότι λύσεις υβριδικές, πειραματικές εν γένει, δίνονται εκεί που οι τετριμμένες συνταγές μπλοκάρουν. Ο ιστορικός δεν δουλεύει πολύ διαφορετικά από τον αρχιτέκτονα ή τον πολιτικό μηχανικό. Το έργο του εξάλλου διαπνέεται από «αρχιτεκτονική», δομή, οπτική, concept. Τα δύο παραπάνω βιβλία ξέφυγαν από τη «safe» επιλογή μιας στεγνής γραφής με υποσημειώσεις και παραπομπές όταν αυτό που ήθελε ο συγγραφέας του να διατυπωθεί βρήκε τοίχο. Πώς είναι δυνατό να τεκμηριώσεις εκείνο που δεν λέγεται; Ο,τι απλό και καθημερινό πλέκεται με ψιλοβελονιά στη μεγάλη Ιστορία;