Ρίσκο

Κάθε επεισόδιο της πρώτης τους μεγάλης κόντρας μετά την αλλαγή των δεδομένων στο βουλευτήριο είναι σαν déjà vu για την κοινή γνώμη – ή μάλλον σαν ένα μπέρδεμα διαφορετικών παροδικών αισθήσεων πως έχει ξαναζήσει όσα παρακολουθεί. Μόνο που δεν την απατά η μνήμη της. Τα δύο κόμματα πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης ανταλλάσσοντας ανακοινώσεις όπως οι παραπάνω για κάθε θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης, ενώ το νεοδημοκρατικό επιχείρημα για τα λεφτόδεντρα του λαϊκισμού επαναλαμβανόταν μέρα παρά μέρα κατά την περίοδο του καχεκτικού δικομματισμού, της δεύτερης φοράς Αριστερά στα έδρανα της μείζονος αντιπολίτευσης, δηλαδή. Αυτή η πρόχειρη αναπαλαίωση του κομματικού συστήματος, βέβαια, δεν κρύβει κανένα σημάδι ανανέωσής του. Για να επανακάμψει το μοντέλο των δύο ισχυρών, περίπου ισοδύναμων πολιτικών δυνάμεων, το οποίο είναι ταυτισμένο με την κανονικότητα της χώρας, χρειάζεται πρώτα το δεύτερο κόμμα να πείθει ως εναλλακτική διακυβέρνησης. Ή όπως το θέτουν στελέχη του που το παρατηρούν από μακριά: χρειάζεται πρώτα να διαλέξει ποιοι ψηφοφόροι βαραίνουν περισσότερο για εκείνο. Οι αμφίπλευρες διευρύνσεις είναι ευκολότερες όταν έχει κανείς την εξουσία. Αν είναι μικρομεσαίος παίκτης, όμως, ενέχουν το ρίσκο οι υποσχέσεις που ακούγονται δελεαστικές στη μια πλευρά να κριθούν απωθητικές από την άλλη.