Παραισθήσεις

Η νέα γυναίκα, γύρω στα είκοσι πέντε, δουλεύει σε λογιστικό γραφείο. Συνοικιακό, από αυτά που στεγάζονται σε χώρο σχεδιασμένο για κατάστημα, με βιτρίνα και πόρτα στον δρόμο. Πηγαίνει όμως στη δουλειά της ντυμένη «η λύκαινα της Γουόλ Στριτ». Πάντα κοστούμι σε ουδέτερες αποχρώσεις, μια νότα έντονου χρώματος στο πουκάμισο ή στα αξεσουάρ, ψηλό τακούνι οπωσδήποτε, μαλλιά καλοχτενισμένα αλλά σε χαλαρό στυλ και άψογο πλην διακριτικό μακιγιάζ με έμφαση στο κραγιόν. Δεν πρόκειται για «ψώνιο», μια χαρά προσγειωμένο κορίτσι είναι, αλλά αυτός είναι ο τρόπος της να ξορκίσει και να αντέξει μια μάλλον γκρίζα, όπως υποθέτω, επαγγελματική καθημερινότητα. Να «φοράει», δηλαδή, την ψευδαίσθησή της ότι δουλεύει σε κάποια πολυεθνική εταιρεία. Και πολύ καλά κάνει. Μακριά από βιβλία αυτοβελτίωσης τύπου dress to success και κοελικές συμβουλές περί συνωμοσίας του σύμπαντος, έχω την εντύπωση ότι θα τα καταφέρει να κάνει την ψευδαίσθησή της πραγματικότητα. Διότι τη ζει ήδη ως πραγματικότητα και στόχο συγχρόνως. Δεν είναι κάτι έξω από τα μέτρα της.