Ενα αντίδοτο στο πολιτικό κενό

Στον πυρήνα της στρατηγικής της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς υπήρξε πάντα η διαρκής προσπάθεια διαμόρφωσης ενός πλειοψηφικού μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ως βασική προϋπόθεση σε μια πορεία μικρών και μεγάλων αλλαγών με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Με άλλα λόγια, η διαρκής έγνοια για τη συγκρότηση πολύμορφων και πολυεπίπεδων συμμαχιών. Αυτή η στρατηγική διαφοροποιούσε την ανανεωτική Αριστερά – και του αείμνηστου Γιάννη Μπανιά, ιστορικού προσώπου του ανανεωτικού κομμουνιστικού ρεύματος και επιδραστικής φυσιογνωμίας για όλους μας – από τη στρατηγική του ΚΚΕ, που πάντα χαρακτηριζόταν από τη λογική της περιχαράκωσης και της αυτοαναφορικότητας, αλλά και την έλλειψη σεβασμού στην αυτονομία των κινημάτων και των μαζικών χώρων. Επίσης διαφοροποιούνταν από την παλαιάς κοπής πολιτική συμμαχιών εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, που στη βάση ενός ακραίου ηγεμονισμού θεωρούσε πως οι όποιες συμμαχίες μπορούσαν να πραγματοποιηθούν κατά βάση μέσα από τις γραμμές του, μακριά από οποιαδήποτε αντίληψη ισότιμης συνεργασίας. Ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές της ανανεωτικής Αριστεράς, δεν εγκαταλείφθηκε η στρατηγική επιλογή της διαμόρφωσης του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ, μόνο που αυτή την επιλογή ποτέ δεν την κατανόησε ως μια απλή άθροιση πολιτικών δυνάμεων στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, δηλαδή χωρίς όρους και προϋποθέσεις.