«Κλασσικά Εικονογραφημένα»

Χαζεύοντας πρόσφατα σε ένα παλαιοβιβλοπωλείο – παλιό και αθεράπευτο χούι κι αυτό –, έπεσα σε μια ντάνα με παλαιά «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Δεν υπάρχει άνθρωπος, που λέει ο λόγος, της γενιάς των baby boomers που να μην έχει διαβάσει «Κλασσικά» (έτσι, με δύο -σσ ήταν ο τίτλος τους). Ακόμα και οι βιβλιόφιλοι της γενιάς μου/μας, πολλά από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε μορφή «Κλασσικού Εικονογραφημένου» τα πρωτογνωρίσαμε. Μάλιστα, επειδή ακριβώς τα διαβάζαμε μετά μανίας, γίνονταν και αρκετές συζητήσεις μεταξύ γονιών και μεταξύ δασκάλων της εποχής, οι οποίες συμπυκνώνονταν σε ένα βασικό ερώτημα, ερώτημα που θα τολμούσα να πω ότι εκκρεμεί ακόμα και στις μέρες μας: είναι σκόπιμο ένα παιδί να εισάγεται στην κλασική λογοτεχνία με αυτόν τον τρόπο; Μήπως αυτή η μορφή ανάγνωσης, με την εικόνα να κυριαρχεί, βλάπτει; Αφενός, επειδή αφυδατώνει και αποχυμώνει τα κείμενα, και αφετέρου επειδή ωθεί στην αναγνωστική οκνηρία, αφού καλλιεργεί στο παιδί, ή ακόμα και στον έφηβο, τη βολική ψευδαίσθηση ότι «το έχω διαβάσει» το α ή β βιβλίο, και επομένως δεν χρειάζεται να επανέλθω σε αυτό.