65 χρόνια μετά: η Κύπρος στο ΝΑΤΟ;

«Με τον φίλο Νίκο είχαμε θέσει ως στόχο από τις πρώτες μας συναντήσεις να ενισχύσουμε τη στενή σχέση Ελλάδας και Κύπρου και να της δώσουμε θεσμικό χαρακτήρα. Αυτές είναι συζητήσεις ουσίας και όχι επικοινωνίας»: αυτά ήταν τα λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Χριστοδουλίδη, προχθές στη Λευκωσία. Και όσο κι αν σε πρώτη ανάγνωση δείχνουν ορθά και αυτονόητα, δεν μπορεί παρά να εγείρουν ένα ερώτημα: είναι όντως αυτός ένας νέος στόχος; Δηλαδή πριν ήταν διαφορετικά; Ολα τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε επαρκώς στενή σχέση και εθνική ευθυγράμμιση, στην οποία επίσης έγινε αναφορά; Τώρα ανακαλύφθηκαν; Και υπό ποιες συνθήκες; Γιατί δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τη σύνδεση αυτής της «νέας», υποτίθεται, σχέσης με την εικόνα της Βουδαπέστης στην οποία οι δύο τους βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι με τον τούρκο πρόεδρο Ερντογάν. Εικόνα για την οποία επίσης αμφότεροι εξέφρασαν βαθιά ενόχληση με τον όρο «χαριεντίστηκαν» του διαγραφέντος Αντώνη Σαμαρά, με τη Λευκωσία μάλιστα να κάνει λόγο για ουσιαστική επαφή, χωρίς όμως να εξηγεί στο ελάχιστο τι σημαίνει αυτό το καινοφανές γεγονός, που, κακά τα ψέματα, είναι και ένα πρώτο βήμα νομιμοποίησης. Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αναφέρθηκε πάντως σε «διαχρονική συμπόρευση των δυο χωρών», που «διευρύνεται προς όφελος των κοινωνιών».