Θα σε δω στο μετρό

Είναι ένα στιγμιότυπο που, έπειτα από τόσα χρόνια, θυμάμαι έντονα και με την ίδια πάντα συγκίνηση. Ηταν την πρώτη ημέρα λειτουργίας του μετρό στην Αθήνα και τα τηλεοπτικά δελτία είχαν τα ανάλογα ρεπορτάζ. Σε ένα από αυτά, μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων ήταν στην είσοδο κάποιας στάσης. Και όλοι μαζί αναφώνησαν σαν παιδάκια: «Καλώς ήρθες μετρό». Το πιθανότερο είναι πως επρόκειτο για μία ιδέα του ρεπόρτερ ή του καμεραμάν. Μου φάνηκε όμως πολύ τρυφερή αυτή η «συνομιλία» των ανθρώπων με κάτι άψυχο. Και με τις αλλαγές που αυτό θα επέφερε στην καθημερινότητά τους. Αυτή η συνθήκη της αστικής ζωής που μας υπενθυμίζει κάτι το οποίο, συνήθως, ξεχνάμε. Τον αόρατο ιστό που συνδέει τους κατοίκους αλλά και τους περαστικούς μιας πόλης και «πλέκεται» στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα πολυσύχναστα σημεία, στα μαγαζιά, ακόμη και στις λαϊκές αγορές, εκεί όπου συχνάζουν οι πολλοί και συντελείται το «μαζί» – κοινή ρίζα άλλωστε με το «μαζικό». Μοιάζει σαν έναν συνεχή, χαμηλότονο και εκ των ενόντων «εορτασμό».