Εξαργυρώσιμη λήθη

Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς αν πρόκειται για, γεγονός να το πούμε; Φαινόμενο; Σύμπτωμα; Που ίσχυε και παλαιότερα, σε πολύ περασμένες δεκαετίες, πριν δηλαδή από τη Μεταπολίτευση, αλλά σίγουρα θα ήταν μια ασφαλής εκτίμηση αν θεωρούσες αυτό το γεγονός, φαινόμενο ή σύμπτωμα, ως παρακολούθημα της τόσο εξηρμένης πολιτικά τελευταίας πεντηκονταετίας, δηλαδή από το 1974 και μετά. Αν μπορούσε να αθροίσει κανείς τα λεγόμενα σχεδόν όλων των πολιτικών, όπως εκφέρονται καθημερινά ως δημόσιος λόγος, όποιο και αν είναι το βήμα ή το μέσον που χρησιμοποιούνται για να ακουστούν, θα κατέληγε στο μοναδικό ίσως ασφαλές συμπέρασμα, ως προς την επιβεβαίωση ή τη διάψευσή τους, ότι αν ξεστομίζονται δεν είναι για να δηλώσουν κάτι, να μεταφέρουν με ακρίβεια μια πληροφορία, να δεσμευτούν με έναν τρόπο κατηγορηματικό ως προς την εξαγγελτική τους πρόθεση, με λίγα λόγια η εποικοδομητική τους φιλοδοξία να αποδειχθεί πως διέθετε νόημα, κύρος, κυρίως προοπτική οπωσδήποτε να υλοποιηθεί. Αλλά να ειπωθούν πράγματα που, αφού συγκινήσουν για λεπτά ή για δευτερόλεπτα, θα εξανεμιστούν σε βαθμό που όσο και αν θα προσπαθεί να θυμηθεί κανείς πού ακριβώς αναφέρονταν, θα είναι αδύνατον να επαναφέρει όχι μόνο το περιεχόμενό τους, αλλά να σκιαγραφήσει απλά έστω το περίγραμμά τους.