Αυτοκριτική

Οντως, υπάρχουν ντοκουμέντα με εκείνον να λέει «mea culpa». Εχει, για παράδειγμα, παραδεχτεί ότι «στην υπόθεση της Novartis και στην υπόθεση της αδειοδότησης των τηλεοπτικών αδειών, η διαχείριση που κάναμε ήταν ατυχής». Ή πως στο εσωτερικό της κυβέρνησής του «υπήρχαν πρόσωπα και δυνάμεις που φλέρταραν ή ευθέως μιλούσαν να βγει η χώρα από το ευρώ». Εχει αναφερθεί στην απογοήτευσή του επειδή δεν πέτυχε τον διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους. Προχθές, δεν ήταν η πρώτη φορά που κατέθεσε στα πρακτικά το επιχείρημα του δημοψηφίσματος ως ενός «δύσκολου ελιγμού» που διατήρησε το ευρωπαϊκό στάτους της Ελλάδας. Ηταν – με ένα πρόχειρο μέτρημα – η τρίτη. Μόνο που, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, στα συμφραζόμενά της δεν αναγνώρισε αστοχίες ή παραλείψεις. Στάθηκε απέναντι στον κυβερνητικό του εαυτό με αυτοπεποίθηση. Ή μάλλον τον παρουσίασε όπως οι περισσότεροι πολιτικοί αναπολούν το παρελθόν τους: σαν οτιδήποτε προσποιούνται πως θυμούνται. Πριν από μερικούς μήνες εμφανίστηκε να μετανιώνει για ορισμένες αποφάσεις του. Τώρα, το μαρτύριο της μεταμέλειας τέλειωσε για τον Τσίπρα. Το πρόβλημα για το πολιτικό του μέλλον, βέβαια, είναι πως δεν μπορεί κανείς να απαλλαγεί από αυτό για το οποίο δεν μετανοεί ειλικρινά.