H φωνή ξεχειλίζει από παράπονο και νοσταλγία όταν ακούμε τη Μαρία Κάλλας να λέει «το κοινό περιμένει θαύματα, όμως εγώ δεν μπορώ να κάνω θαύματα» σε κάποια σκηνή της «Maria» (HΠA / Γαλλία / Χιλή / Γερμανία, 2024). Η Κάλλας θυμάται εκείνα τα λαμπρά χρόνια της επιτυχίας και της δόξας· έννοιες που δεν έπαψαν ποτέ να την «τρώνε» μέσα της. Είναι 1977 και η Κάλλας ζει στο Παρίσι, μόνη ανάμεσα στα αγαπημένα της σκυλιά και δύο υπηρέτες έτοιμους να κάνουν τα πάντα για αυτήν. Αλλά δεν φαίνεται πλέον να έχει τίποτ’ άλλο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή