Αν ζούσε σήμερα η Μελίνα, θα ήταν ακριβώς η ίδια. Διότι το πάθος της, οι ιδέες της, οι βασικές αρχές και αξίες της ήταν τόσο γερά θεμελιωμένες μέσα της, ήταν για εκείνη τόσο δυνατό «καύσιμο ζωής» που δεν θα αλλοιώνονταν ούτε θα καταλάγιαζαν. Και φυσικά θα ήταν ενθουσιασμένη που το όραμά της για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα θα ήταν πλέον εθνική υπόθεση και από τις προτεραιότητες στην πολιτική ατζέντα – κάτι που δεν συνέβαινε όταν ξεκίνησε αυτόν τον αγώνα. Θα ήταν το ίδιο οργισμένη αν επρόκειτο να γυρίσει κάποιες σκηνές στο Βρετανικό Μουσείο, μπροστά στα Γλυπτά, όπως έγινε το 1960, για τη «Φαίδρα» του Ζυλ Ντασσέν όπου πρωταγωνιστούσε με τον Αντονι Πέρκινς, και οι Βρετανοί ζητούσαν πληρωμή για να δώσουν άδεια στο ελληνικό συνεργείο. «Από πότε πρέπει να πληρώσεις για να κινηματογραφήσεις κάτι δικό σου;» θα έλεγε ακόμη και αν επρόκειτο για μια ταινία με την οποία η ίδια δεν θα είχε σχέση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή