«Ξαφνικά τα φώτα του μουσείου σβήνουν»

Σε λιγότερο από ένα λεπτό πριν από τα μεσάνυχτα είμαι έτοιμη. Ξυπόλητη, με τα νύχια των ποδιών βαμμένα κόκκινα να κινούνται σαν έντομα πάνω στο κρύο δάπεδο. Ορθια, σαν στρατιώτης σχεδόν, στέκω προσοχή πλάι στο υπέροχο ακρωτήριο, το διακοσμητικό που μοιάζει με άνθος ή με φοίνικα, το οποίο δέσποζε στην κορυφή του Παρθενώνα. Παρασυρμένη από τη δραματική ένταση της ζωφόρου, δεν είχα προσέξει πόσο όμορφο είναι, πάνω από τέσσερα μέτρα ψηλό, με τις ελικοειδείς, βασιλικές του σπείρες να στέκουν πάνω από το αέτωμα σαν λοφίο σε καπέλο παρέλασης.