Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και της οικογένειάς του λειτουργεί εντός μου σαν παραμύθι. Από αυτά που καθησυχάζουν και ηρεμούν τα παιδιά. Ενα είδος ανακούφισης νιώθω κι εγώ όταν σκέφτομαι αυτά τα παιδιά που ζούσαν στο περιθώριο μιας Αθήνας που δεν τα ήθελε, που τα κυνηγούσαν, που μοιράζονταν το ένα και μοναδικό ζευγάρι παπούτσια μπάσκετ το οποίο άντεχε ο οικογενειακός προϋπολογισμός, που έτρεχαν όλα μαζί να μαζέψουν σε μισή ώρα την οικοσκευή τους πριν πετάξουν τα πράγματά τους στον δρόμο και που, ξαφνικά, είδαν τη ζωή τους να απογειώνεται με τρόπο που θεωρώ απίθανο να είχαν φανταστεί. Η δόξα, τα πλούτη, η αποθέωση που ακολούθησε είναι η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά σου δίνει την εντύπωση ότι όλα μπορούν να συμβούν στη ζωή. Οτι το πιθανό από το απίθανο μπορεί να τα χωρίζει μια αιωνιότητα αλλά και μπορεί και κάτι λιγότερο από μια μέρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή