Κι όμως την είχα ξεχάσει αυτή τη μνήμη, ποιος ξέρει πού και γιατί την είχα καταχωνιάσει. Κι όμως είχα σφόδρα εντυπωσιασθεί, μειράκιον στη Σαλαμίνα, όταν το πρωτοείδα. Ηταν μάλλον στο σπίτι της Καίτης του Καντάρη. Ή μάλλον όχι, στης Καίτης είχα πρωτοδεί τα μαύρα κρέπια στην ορθάνοιχτη πόρτα. Ναι, στο χωριό μου μόνο τότε οι πόρτες μέναν ανοιχτές όλη τη νύχτα και μέσα στο τραπέζι της σάλας το φέρετρο με τον νεκρό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή