Θα μπορούσε ίσως να χαρακτηρισθεί ως η συγκινητικότερα ανιδιοτελής τέχνη, η τέχνη του θεάτρου. Το να επενδύεις δηλαδή το άπαν των ψυχικών σου βασάνων, των καλλιτεχνικών σου οραματισμών, των πνευματικών σου προβληματισμών και κυρίως μιας αγωνίας για ένα αποτέλεσμα όσο γίνεται πιο εντελές σε ένα μέλλον που διαγράφεται αντίστοιχο με το μέλλον μιας αιώνιας λησμονιάς. Δεν αποκλείεται να είναι αυτή ακριβώς η συνθήκη που μεταβάλλει την τέχνη του θεάτρου σε ένα είδος συνωμοσίας ανάμεσα στους ανθρώπους που το υπηρετούν και τους θεατές καθώς αλληλοαναγνωρίζονται ως μάρτυρες μιας αλήθειας όπως τη στοιχειώνουν καημοί ανεπούλωτοι και ανεπηρέαστοι από οποιαδήποτε εξέλιξη στον χώρο κυρίως της επιστήμης αλλά και άλλων δραστηριοτήτων του ανθρώπου. Δεν θα έσφαλλε λοιπόν κανείς αν συμπέραινε πως μια τέχνη όπως αυτή του θεάτρου, που φαίνεται να την υπονομεύει και να την ακυρώνει όσο καμιά άλλη τέχνη ο χρόνος, συγκροτεί ταυτόχρονα τον πιο ζωντανό διάλογο με τον χρόνο σ’ όποια εκδοχή του κι αν μας γίνεται γνωστή χάρη στη φιλοσοφία, τη θρησκεία, ή ακόμη και την ίδια την επιστήμη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή