Ο μέγιστος ποιητής μας Νίκος Καρούζος υπήρξε προσωπικός μου φίλος και ένας εκλεκτός συνομιλητής. Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ένας ιδιοφυής ποιητής. Κάποιοι τον είπαν ιδιότυπο, εκκεντρικό, εμμονικό με το στοιχείο του θανάτου, αλλά κανείς, ουσιαστικά, δεν μπόρεσε να μην του αναγνωρίσει μια ιδιαίτερη μοναδικότητα στην εξαιρετική ποιητική του τέχνη. Πέρασαν κιόλας 34 χρόνια από την ημέρα που, σε ηλικία μόλις 64 ετών, ο Καρούζος εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Το φθινόπωρο του 1989, σχεδόν έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, στις φιλόξενες στήλες του περιοδικού «Η Λέξη», δημοσίευσα ένα κείμενο για την ποίηση του σημαντικού αυτού ανθρώπου, με τον τίτλο «Τα πολύτιμα βάσανα του λεξιμάρτυρος Ν. Δ. Καρούζου». Επιτρέψτε μου σήμερα να σταχυολογήσω ορισμένα αποσπάσματα αυτού του κειμένου, όπου, όσο μπορούσα, προσπάθησα να «αναλύσω» κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς και μερικούς, ακόμα και αριστουργηματικούς, στίχους του:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή