Μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να δικάσει με επιείκεια;

Η πρωτοτυπία της μελέτης του Νίκου Παρασκευόπουλου έγκειται στην επιτυχημένη προσπάθεια να προτείνει την επιείκεια, που αποτελεί θεμελιώδη έννοια της αριστοτελικής αντίληψης για το δίκαιο, ως κριτήριο ελέγχου των εφαρμογών της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) στον χώρο της απονομής της δικαιοσύνης. Ο Αριστοτέλης αντιλαμβάνεται την επιείκεια ως επανορθωτική μέθοδο των ατελειών του νόμου, όταν ο τελευταίος, ερμηνευόμενος κατά το γράμμα του, θα οδηγούσε σε άδικα αποτελέσματα, τα οποία αποφεύγονται όταν η σκέψη του ερμηνευτή καθοδηγείται από τις αρχές της μεσότητας και της αναλογικής ισότητας. Ετσι, ο Αριστοτέλης αξιοποιεί την επιείκεια ως τον τρόπο μέσω του οποίου συγκεράζεται η επιστημονική γνώση με την αρετή ως υπέρτατο ηθικό κανόνα. Η επιείκεια – όπως συχνά τονίζει ο συγγραφέας – δεν συνιστά προνομιακή μεταχείριση του ελεγχόμενου αλλά εγγύηση ορθοδικίας. Μπορεί άραγε η ΤΝ, με τις τεράστιες αλγοριθμικές της δυνατότητες στον συσχετισμό δεδομένων, να υποκαταστήσει την ανθρώπινη νοημοσύνη που προσεγγίζει το δίκαιο και διαισθητικά και φτάνει συχνά σε ένα επιεικές αποτέλεσμα; Με άλλα λόγια μπορεί ο αλγόριθμος να είναι επιεικής; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που πραγματεύεται το βιβλίο του Ν. Παρασκευόπουλου.