«Θα έχουμε πάντα το Παρίσι»

Αν είχε περάσει από ΚΤΕΟ το κυβερνητικό αεροπλάνο, κανονικά αυτή την ώρα ο Μητσοτάκης θα ήταν στη Βηρυτό, και θα συζητούσε μάλλον με τον Νατζίμπ Μικάτι και τον Ναμπί Μπέρι για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, ίσως δε κι αν πρέπει να δευτερώσει η Σακελλαροπούλου τη θητεία της. Διότι άλλον σεβντά δεν έχει αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα ούτε καν το cool Ηνωμένο Βασίλειο, του οποίου ο πρωθυπουργός χαλάλισε τόσες εργατοώρες συν τα τελετουργικά για να προωθηθεί ένα θέμα που είναι πλέον υπόθεση γραφειοκρατίας είτε μας αρέσει, είτε όχι. Είμαστε σοβαροί; Από ποια μιντιακή φανφάρα ξεπήδησε πάλι όλη αυτή η ελαφρότητα που ένα τσακ απέχει από τον απομονωτισμό και τον εθνικισμό; Ποιος μας φούσκωσε τα μυαλά ότι, και καλά, είμαστε σε θέση να μαντέψουμε τι συζητιέται πίσω από κλειστές πόρτες, και, κυρίως ότι οι πιρουέτες και τα ακροβατικά των διεθνών σχέσεων είναι στο χέρι μας;