«Ὁδὸς ἄνω κάτω µία καὶ ὡυτή»

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο Μύρης όπως μας άρεσε να τον λέμε, βαδίζει μέσα στην τάξη, διασχίζοντας αργά τον διάδρομο ανάμεσα από τα θρανία. Είμαι στη Β’ Λυκείου, στην τρίτη δέσμη και ο Μύρης μάς κάνει Εκθεση, Λογοτεχνία και Φιλοσοφία. Το μάθημα είναι μαγευτικό, έχει έναν θαυμαστό τρόπο να μιλάει, ρήτορας με ξεχωριστή δεινότητα. Μπλέκει προσωπικές του ιστορίες με αφηγήσεις για ηθοποιούς και λογοτέχνες. Μας μιλάει για τον αγαπημένο του Ηράκλειτο και ξαφνικά μας λέει για τον Ροντήρη ή τον Σικελιανό. Αναλύει φιλολογικά από τα αρχαία τον Οιδίποδα του Σοφοκλή, παράλληλα με την εκπληκτική μετάφρασή του, αλλά βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει για δεκάδες ανεβάσματα του έργου από Ελληνες και ξένους. Αναλύει τολμηρά, με εφηβική ορμή, τη «Μαρίνα των βράχων» του Ελύτη και η τάξη κοκκινίζει – «Μα αυτό εννοεί ο ποιητής! Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί»; Ο άνθρωπος αυτός, μου ήταν βέβαια πολύ οικείος – πόσες φορές δεν μου έδινε σε φάκελο τις μεταφράσεις του, τμηματικά, για να τις παραδώσω στον πατέρα μου, καθώς δουλεύανε για την Επίδαυρο. Ακόμα θυμάμαι τον γραφικό του χαρακτήρα στους φακέλους και στις σελίδες που σε χειρόγραφο παραλάμβανα ως παιδάκι του δημοτικού σε κάποιο διάλειμμα. Πόσες φορές τον άκουσα να απαγγέλλει – στιβαρά, με έξοχη μουσικότητα – στίχους δικούς του ή άλλων, όπως τους ανέσυρε με τεράστια ευκολία από τη θηριώδη μνήμη του! Τον έζησα στις πρόβες με το Αμφι-Θέατρο μέσα από τις δεκάδες μεταφράσεις του, που άφησαν εποχή και ακόμα παίζονται. Αισχύλος, Σοφοκλής  Ευριπίδης, αλλά και τα περισσότερα από τα έργα του Αριστοφάνη, μέσα από το μοναδικό γλωσσικό του αισθητήριο φτάσανε στις σκηνές μας και μείνανε στα χείλη ηθοποιών και θεατών – δεν μπορώ να γράψω για όλες, αλλά θέλω να ξεχωρίσω τη μετάφραση της Ορέστειας, που κατ’ εμέ είναι ιστορικής σημασίας. Σπάνια θα βρεθεί ένα τέτοιο κράμα, ανθρώπου που ενώ έρχεται από τα σπλάχνα του θεάτρου, είναι ταυτόχρονα και κριτικός ολκής. Με την απώλειά του κλείνει ένας μεγάλος κύκλος σύνδεσης με τη θεατρική παράδοσή μας, όμως όσα μας δίδαξε θα ζουν μέσα από τους χιλιάδες μαθητές του, από τα γραπτά και τις σπαρταριστές του διηγήσεις. Καλό ταξίδι, Δάσκαλε!