Αισιοδοξία

Παρ’ όλα αυτά, έχει αξία. Αναδεικνύει μια διαχωριστική γραμμή που δεν σβήνει στην Ευρώπη: εκείνη ανάμεσα στους ευρωπαϊστές και τους ευρωσκεπτικιστές – φανερούς ή κρυφούς. Και οι δύο κατηγορίες αναγνωρίζουν τις ατέλειές της. Οι μεν όμως τις καταγράφουν ώστε να αναζητήσουν τρόπους για να διορθώσουν τα λάθη της, οι δε τις φωνάζουν για να γκρινιάξουν (και να γίνουν αρεστοί στα αποξενωμένα εκλογικά σώματα που γοητεύονται από τους λαϊκιστές, οι οποίοι αμφισβητούν ευθέως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα). Ο Ντράγκι ζητά αισιοδοξία προκειμένου η Ευρώπη σαν ομάδα να κατορθώσει κάτι. Γιατί «αν είσαι απαισιόδοξος, μένεις σπίτι σου», όπως χαρακτηριστικά τόνισε τις προάλλες. Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας μέχρι σήμερα οι Ευρωπαίοι μπαίνουν στη μία κρίση μετά την άλλη. Οι ηγεσίες τους, παρότι θα έπρεπε να έχουν αποκτήσει πια τεχνογνωσία διαχείρισής τους, δεν ανταποκρίνονται αμέσως με την ταχύτητα και την ομοψυχία που επιβάλλουν οι συνθήκες. Οι ακραίοι έχουν πλέον περισσότερα έδρανα στο Ευρωκοινοβούλιο αλλά και σε αρκετά εθνικά νομοθετικά σώματα. Το διεθνές σκηνικό γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκο. Ο οπτιμισμός που εισηγείται ο Ιταλός λοιπόν είναι απαραίτητος στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτόν επειδή αυτός είναι αποτέλεσμα θέλησης.