Ευρώπη

Ο ένας βλέπει «κενό ηγεσίας» στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτό, λέει, έχει προκύψει από την εξασθένηση του γαλλογερμανικού άξονα. Ταυτόχρονα, βέβαια, δεν διακρίνει και καμία άλλη ηγεσία ικανή να οδηγήσει την Ευρώπη προς ένα κοινό μέλλον. Γι’ αυτό, από το Μιλάνο όπου μίλησε, ζήτησε υπομονή μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Ο άλλος, όποτε αναφέρεται στην Ενωση, επαναλαμβάνει σχεδόν μονότονα διαπιστώσεις τύπου «η Ευρώπη στην οποία πιστέψαμε διολισθαίνει σε βαθιά κρίση». Τίποτα στη σημερινή ευρωπαϊκή οικογένεια δεν του αρέσει. Της κουνάει διαρκώς το δάχτυλο, υποστηρίζοντας πως έχει απαρνηθεί μια από τις θεμελιώδεις αρχές της, τη σύγκλιση μεταξύ των κρατών-μελών της. Ο πρώτος έχει φροντίσει όντως να διασφαλίσει το ευρωπαϊκό αύριο κάνοντας ό,τι χρειάζεται για το ευρώ από μια υψηλή τεχνοκρατική θέση – ενώ έχει διατελέσει και πρωθυπουργός της χώρας του. Ο δεύτερος στα πέντε χρόνια που βρισκόταν στην εδώ κυβερνητική έδρα δεν κατάφερε να γράψει στο CV του μια σημαντική ευρωπαϊκά στιγμή. Η σύγκριση μεταξύ δύο πρώην, του Μάριο Ντράγκι και του Κώστα Καραμανλή, προφανώς δεν ευνοεί τον Ελληνα. Ενδεχομένως είναι και παράδοξη, αφού η μοναδική τους ομοιότητα είναι μια πρωθυπουργική θητεία.