Ο κόσμος, μια δαγκωματιά

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε κίνησή μας, κάθε μας λόγος, σε οποιονδήποτε και αν απευθύνονται, συγκροτούν μια σχέση μας με τον κόσμο, όσο σύντομα ή μη ιδιαιτέρως ορατά και αν είναι, διαμορφώνουν μιαν ατμόσφαιρα, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν ενδεικτικά για το ποια θα μας ενδιέφερε να είναι η σύνολη κατάσταση όχι μόνο στη γειτονιά μας, αλλά και στην πόλη μας – όποια και αν είναι αυτή – και στη χώρα μας – επίσης όποια και αν είναι αυτή. Ενας άνθρωπος που βρίζει ή ένας διαδηλωτής που πετά μια βόμβα ουσιαστικά είναι σαν να παροτρύνει να κάνουν το ίδιο και όλοι οι άλλοι, όπως και ένας που ηθικολογεί ανέξοδα από άμβωνος. Οσο και αν πρόκειται για πολύ εξειδικευμένες προϋποθέσεις, δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως μια διαφήμιση τόσο στο σκεπτικό που τη συγκροτεί όσο και στον τρόπο που διαμορφώνεται η τελική της εικόνα, δεν παύει να παραμένει ως ζητούμενο ο μεγαλύτερος αριθμός καταναλωτών – επομένως δεν παύει να απηχεί τα πραγματικά ή τα υποθετικά ενδιαφέροντά τους, κατά κάποιο τρόπο να τα νομιμοποιεί όσο και αν συμβαίνει, έστω συχνά και όχι πάντα, να είναι μιας αντικοινωνικής, αντιπνευματικής και αντιαισθητικής τάξεως.