Ολα ξεκινούν όταν το 2013 μού ζητήθηκε να συμμετάσχω με ένα κείμενό μου στον τιμητικό τόμο για τον Δημήτρη Φιλιππίδη, ομότιμο καθηγητή της σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, με τον απρόσμενο τίτλο ΤΟΠΟΣ ΤΟΠΙΟ (εικ. 2), μία πρωτοβουλία του εκδοτικού οίκου ΜΕΛΙΣΣΑ. Με παραξένεψε το θέμα που έθετε ο Φιλιππίδης, και προετοίμασα ένα κείμενο με αφορμή μια τότε εμπειρία μου στην Τήνο. Οδηγώντας στο βόρειο τμήμα του νησιού και απολαμβάνοντας το κυκλαδίτικο τοπίο, βρέθηκα αίφνης σε μια απόκοσμη διαδρομή, όπου βίωσα το βίαιο και εφιαλτικό πέρασμα για τη διάνοιξη ενός δρόμου (εικ. 1), που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και θα συνέδεε μέσω γέφυρας την Τήνο με το κοντινό νησί της Ανδρου. Ενα τραύμα, μια πληγή που φάνηκε να παραμένει για καιρό ανοιχτή και επώδυνη, λες και η φύση δεν κατάφερε να την επουλώσει, με τους γνωστούς της τρόπους, για να αποκαταστήσει το τοπίο. Το τοπίο που ως έννοια, τη γνώριζα τότε και την όριζα αισθητικά, με αφετηρία τις παιδικές μου μνήμες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή