Το ξεχασμένο ιδιωτικό χρέος

Ανεξάρτητα από την γκρίνια που λογικά προκάλεσε στην αγορά και το Χρηματιστήριο η παρέμβαση της κυβέρνησης για τις τράπεζες, όλοι αναγνώρισαν ότι απάντησε σε μια ανάγκη της κοινωνίας. Εξού και παρά το γεγονός ότι εισήγαγε μια κάποιας μορφής έκτακτη φορολόγηση (έστω και έμμεση), που επισήμως απέκλειε, στις τραπεζικές μετοχές σημειώθηκε λελογισμένη πτώση. Η αιτιολόγηση τώρα όσων συνόδευσαν τις ανακοινώσεις, ειδικά η αναφορά του Πρωθυπουργού σε «καταχρηστικές πρακτικές», μάλλον σε πολιτικές ανάγκες παρέπεμπε παρά σε πραγματικές. Αν πράγματι είναι καταχρηστική η συμπεριφορά των τραπεζών, η ελληνική πολιτεία έχει όργανο, την Επιτροπή Ανταγωνισμού για να επιληφθεί και εκεί θα έπρεπε να παραπεμφθεί προς επίλυση το θέμα. Εκτός και αν η αναφορά αποτελούσε μομφή για το (μη) έργο της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Σε κάθε περίπτωση κάτι που φαινόταν να γίνεται καθεστώς στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, οι υψηλές τραπεζικές προμήθειες, έσπασε έστω και με καθυστέρηση, γεγονός που πιστώνεται στα θετικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη.