Οταν ήμουν μικρή στη Σύρο, απολάμβανα ένα σπουδαίο καλοκαιρινό προνόμιο. Το σπίτι της κολλητής μου φίλης «έβλεπε» σε έναν θερινό κινηματογράφο, τον καλύτερο της Ερμούπολης μάλιστα. Πιάναμε λοιπόν στασίδι στο μπαλκόνι της και, όταν έλειπαν οι γονείς της, λυσσούσαμε στα «Ακατάλληλα». Και μετά φανταζόμουν πώς θα ήταν αν είχαμε, χειμώνα-καλοκαίρι, μέσα στο σπίτι μας, ένα σινεμά. Που θα έπαιζε όποιες ταινίες θέλαμε, όποτε θέλαμε. Ονειρευόμουν, δηλαδή, το βίντεο που, λίγα χρόνια αργότερα, έγινε βασική οικιακή συσκευή. Στην πρώτη νιότη, στην εποχή που η μέρα έμενε μισή αν δεν μιλούσα τουλάχιστον δυο ώρες την ημέρα στο τηλέφωνο με την κολλητή μου και καρδιοχτυπούσα περιμένοντας τηλέφωνο από «εκείνο το αγόρι», φανταζόμουν πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια μαζί μας ένα τηλέφωνο που θα «πιάνει» και εκτός σπιτιού, που θα «πιάνει» παντού. Σε λίγα χρόνια, το κινητό χτυπούσε μέσα στην τσάντα μου. Στα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα, τότε που γράφαμε ακόμη σε «σκληρές» γραφομηχανές, φανταζόμουν ένα μηχάνημα που θα του μιλάς, κι εκείνο θα γράφει αυτά που του λες. Δεν ήξερα τότε ότι θα γινόταν κι αυτό, μόνο που δεν θα επρόκειτο ακριβώς για μηχάνημα, θα το λέγαμε «εφαρμογή».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή