Η δυστυχία δίπλα μας και μακριά μας

Οσο ανευαίσθητοι και αν έχουμε γίνει – ή μήπως ήμασταν από πάντα; – δεν μπορεί να μην παρατηρούμε συμπεριφορές δικές μας ή των άλλων τόσο χτυπητές ώστε, αν αποφάσιζε να τις κωδικοποιήσει κανείς, θα κατέληγε στον ανάγλυφο χάρτη μιας κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας τόσο παραστατικής ώστε χιλιάδες ή μάλλον εκατομμύρια σελίδες εμβριθών κοινωνιολογικών αναλύσεων θα αποδεικνύονταν αχρείαστες. Στις κεντρικές διασταυρώσεις μεγάλων δρόμων, όπως για παράδειγμα στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος του Χίλτον, πριν από τη συνέχειά της που σε οδηγεί στη Μεσογείων και την Κηφισίας, τις μεσημεριανές κυρίως ώρες, οι εποχούμενοι τόσο των ΙΧ όσο και των ταξί θα «συναντηθούν» με την οικεία πλέον φιγούρα – αν και συχνά διαφορετική – ενός ρακένδυτου ανθρώπου που με ένα σιδερένιο κουτάκι στα χέρια, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στα ακινητοποιημένα, λόγω φαναριών, αυτοκίνητα, τα πλησιάζει από την πλευρά του οδηγού. Με μιαν ετοιμότητα ώστε να αντιλαμβάνεται αυθωρεί τον οδηγό που πρόκειται να ανοίξει το κλειστό συνήθως παράθυρό του για να ρίξει στο σιδερένιο κουτάκι το όποιο – ποτέ χάρτινο – νόμισμα συμβαίνει να μπορεί να πιάσει εύκολα στην τσέπη του.