Χωρίς κίνητρα

Επειδή πολλοί απορούν γιατί οι τράπεζες δεν δίνουν στεγαστικά δάνεια και γιατί οι δανειολήπτες, νέες οικογένειες στην πλειοψηφία τους, δεν τα ζητούν, η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: Γιατί δεν συμφέρει. Πρακτικά η συγκεκριμένη αγορά υπολειτουργεί, καθώς οι αυξημένες τιμές των ακινήτων έχουν απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από τα λιγότερο αυξημένα εισοδήματα των πολιτών. Αυτός ωστόσο δεν είναι ο μόνος λόγος. Για όσους θυμούνται πριν από την κρίση, την εποχή των πολλών χιλιάδων εκταμιεύσεων στεγαστικών δανείων ετησίως, το ελληνικό κράτος είχε θεσπίσει κίνητρα, φοροελαφρύνσεις για την απόκτηση πρώτης κατοικίας. Είχε αποφασίσει να ενισχύσει όσο μπορούσε το real estate, με στοχευμένα μέτρα για τη νέα οικογένεια. Ενα σημαντικό μέρος των τόκων που καταβάλλονταν κάθε χρόνο εξέπιπταν από τον φόρο (ούτε καν από το φορολογητέο εισόδημα). Σύμφωνα με το τελευταίο καθεστώς που ίσχυσε τη δεκαετία του 2000, μέχρι τη χρεοκοπία της χώρας και το κόψιμο των φοροαπαλλαγών, περιλαμβανόταν η αφαίρεση του 20% των τόκων μέχρι 120 τ.μ. κατοικίας και μέχρι 200.000 ευρώ δάνειο. Πριν μάλιστα από το 2003 εξέπιπτε το σύνολο των τόκων ενός στεγαστικού δανείου πρώτης κατοικίας από το εισόδημα του φορολογουμένου. Μάλιστα η συζήτηση εκείνης της περιόδου, προκειμένου να διευκολυνθεί η στεγαστική πίστη και να καλυφθούν οι στεγαστικές ανάγκες των πολιτών, περιλάμβανε και φοροεκπτώσεις για όσους αποκτούσαν δευτερεύουσα ή εξοχική κατοικία με στεγαστικό δάνειο.