Ναι, η ντροπή αλλάζει στρατόπεδο

Τι θα είχε συμβεί άραγε αν η Ζιζέλ Πελικό δεν είχε αποφασίσει στις 2 Σεπτεμβρίου, κατά το ξεκίνημα της δίκης εις βάρος τού από 50ετία συζύγου της, του Ντομινίκ Πελικό, και 50 ακόμα ανδρών, να μη διεξαχθεί η διαδικασία κεκλεισμένων των θυρών, όπως είχε προτείνει ο προεδρεύων δικαστής; Θα είχαν καρφωθεί και πάλι επί τρεισήμισι μήνες τα βλέμματα του κόσμου ολόκληρου στο κακουργιοδικείο της Βοκλίζ; Θα είχε προκαλέσει και τότε η δίκη τόσο μεγάλες και χρήσιμες συζητήσεις γύρω από την «κουλτούρα του βιασμού», το ζήτημα της συναίνεσης, αλλά και αυτό που έχουν βαφτίσει στη Γαλλία «χημική υποταγή»; Θα είχε και έτσι «αλλάξει η ντροπή στρατόπεδο»; Το πιθανότερο, αν είχε διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών, είναι πως η υπόθεση «των βιασμών της Μαζάν» δεν θα είχε εγγραφεί στον κατάλογο αυτών των σπουδαίων δικών που σημαδεύουν την ιστορία και χρησιμεύουν ως καταλύτες, επιταχύνοντας την εξέλιξη συνειδήσεων και νομοθετικών αλλαγών. Το πιθανότερο, επίσης, είναι πως δεν θα είχαν αισθανθεί την ανάγκη να σχολιάσουν, χθες, το κλείσιμο της δίκης, με την ανακοίνωση της δικαστικής ετυμηγορίας, ακόμα και ξένοι ηγέτες όπως ο Ολαφ Σολτς και ο Πέδρο Σάντσεθ. «Η ντροπή πρέπει να αλλάξει πλευρά. Σας ευχαριστούμε Ζιζέλ Πελικό!», έγραψε στο X ο γερμανός καγκελάριος. «Τι αξιοπρέπεια. Ευχαριστούμε, Ζιζέλ Πελικό», έγραψε ο ισπανός πρωθυπουργός. Αυτό ακριβώς φώναζε και το πλήθος έξω από το δικαστήριο: «Μερσί, Ζιζέλ!».