Πολλοί κριτικοί, θεωρητικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ. κατήγγειλαν τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» ως μια βδελυρή πολιτιστική στράτευση έναντι της ελεύθερης εκφραστικότητας του καλλιτέχνη, του οποίου η μόνη στράτευση είναι η δημιουργικότητα και η ιδιοφυΐα του. Συγχρόνως αποθεώνουν τον Banksy και την απολύτως στρατευμένη προφάνεια των εικόνων του. Με την ίδια ευκολία επαινούν τους καλλιτέχνες της Ποπ Αρτ, οι οποίοι χρησιμοποιούν ανέφελα, διαφημιστικά στερεότυπα (δηλαδή ιερουργούν στην εμπορική κοινοτοπία ). Τη στράτευση την εκλαμβάνουν είτε ως μια «σταλινική» (ή σταλινίζουσα) αμαρτία, είτε ως μια, μέσα στα όρια του φυσιολογικού, απεικόνιση του ηγεμόνα ή της ηγεμονεύουσας ιδεολογίας, αναλόγως της σχέσης του ηγεμόνα με ένα διεθνές σύστημα πολιτικών και πολιτιστικών παραδοχών. Η καλλιτεχνική στράτευση, δηλαδή, δεν καταδικάζεται ή εγκρίνεται ως θεμελιώδης αρχή, αλλά ως υπηρεσία στον απαράδεκτο ή παραδεκτό «φύλαρχο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή