Χαμός με την ταινία για τον Καζαντζίδη. Εισιτήρια πολλά σε μια εποχή του στρίμινγκ και της κατ’ οίκον ιδιώτευσης. Στις σκοτεινές αίθουσες ο κόσμος τραγουδά τις επιτυχίες του μεγαλύτερου έλληνα λαϊκού βάρδου. Επιτυχία και κυρίως σε μια στιγμή που οι τραγουδιστές των σύγχρονων κλαμπ-κέντρων δεν πιάνουν καν τον φωνητικό μέσο όρο των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Εχει ανάγκη ο κόσμος τη νοσταλγία. Να θυμηθεί τι σήμαινε είδωλο. Ακόμα και οι αντιφάσεις του ήταν ελκυστικές. Μα κάθε σπίτι σχεδόν έχει μια μνήμη από εκείνον. Ευχάριστη είδηση αν μου επιτρέπετε. Μας θυμίζει τουλάχιστον στο τραγούδι, από πού πέσαμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή