Η Κίντμαν στη σκιά του Καζαντζίδη

Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να δει κανείς το «Babygirl» (Ολλανδία / ΗΠΑ, 2024), τρίτη ταινία της ολλανδής σκηνοθέτριας Χαλίνα Ριν, είναι η πρωταγωνίστριά του, Νικόλ Κίντμαν. Στα 58 της χρόνια, η αυστραλέζα ηθοποιός δίνει μια θαρραλέα, full frontal ερμηνεία, παίζοντας την καλοπιασμένη αστή, σύζυγο, μητέρα και wonder woman επαγγελματία (CEO σε μεγάλη φίρμα παραγωγής προϊόντων στη Νέα Υόρκη), που παρασυρμένη από τα πάθη της θα μπλέξει σε μια άνευ προηγουμένου ερωτική σχέση με έναν νεότερό της μαθητευόμενο στην ίδια δουλειά (Χάρις Ντίκινσον). Ο έλεγχος που από παιδί ακόμα η Ρόμι της Κίντμαν ήθελε να έχει στα πάντα θα χαθεί, οπότε η Ριν θα ακολουθήσει, κατά γράμμα, όλα τα κλισέ που διακρίνονται σε αυτές τις ιστορίες – τόσο στη ζωή, όσο και στην αναπαραγωγή τους στο σινεμά. Δεν υπάρχει τίποτα στο «Babygirl» που να μη γίνει, άπαξ και έχεις προβλέψει ότι θα γίνει. Από την πρώτη γνωριμία των δύο ανθρώπων μέχρι την εμπλοκή του συζύγου (Αντόνιο Μπαντέρας) στην υπόθεση, η ταινία σού δίνει αυτό ακριβώς που περιμένεις ότι θα δεις. Αρα, το μόνο που αναπόφευκτα μένει είναι η όσο το δυνατόν πιο «πικάντικη» απεικόνιση των δρωμένων, κυρίως όσων γίνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Η Κίντμαν ξαπλωμένη μπροστά στο λάπτοπ της να αυνανίζεται παρακολουθώντας πορνό στο Διαδίκτυο, η Κίντμαν να κάνει τα σεξουαλικά χατίρια στον νεότερό της γιατί της Ρόμι τής αρέσει να κάνει αυτά που της λένε, η Κίντμαν σε κατάσταση εξαθλίωσης αντιμέτωπη με τον Μπαντέρας, η Κίντμαν, η Κίντμαν, η Κίντμαν… Ολοι δουλεύουν για την Κίντμαν, αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται αυτή η δουλειά είναι μπανάλ, κοινότοπο και χιλιοειπωμένο. Κατά πάσα πιθανότητα, η ταινία θα οδηγήσει την ηθοποιό στα Οσκαρ (υπάρχουν στιγμές που θαρρείς ότι όλη η ταινία γυρίστηκε για αυτόν μόνο τον λόγο), αλλά η θέση της είναι κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού, μια ανάμνηση που στο πέρασμα του χρόνου θα φθαρεί.