Το αν η ζωή ενός ανθρώπου ανήκει στον ίδιο, στους γεννήτορές του, στο κράτος, στην επιστήμη ή εν τέλει στον Θεό έχει λυθεί στις σύγχρονες κοινωνίες και τα συντάγματα προστατεύουν την αξία, την αξιοπρέπεια, τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση του καθενός [βλ. π.χ. άρθρα 2 παρ. 1, 5 παρ. 1 ελληνικού συντάγματος]. Ενώ όμως για τους περισσότερους συγγραφείς «η ζωή συνιστά δικαίωμα και όχι υποχρέωση για τον φορέα της», για άλλους το δικαίωμα είναι εκχωρημένη εξουσία από την έννομη τάξη και την κοινωνία των συνανθρώπων με σκοπό την προστασία της ζωής του ιδίου [στο όνομα και του δημοσίου συμφέροντος] και όχι την (αυτο)καταστροφή της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή