Στο σινεμά που είδαμε το «Υπάρχω», οι θεατές σιγοτραγουδούσαν τα τραγούδια του Καζαντζίδη μέσα στην αίθουσα. Αναρωτιόμουν, ακούγοντάς τους, πώς μεταβολίζουμε στο σήμερα τη μουσική του και όσα αυτή εκπροσωπεί. Μιλάμε για το μεγαλείο της ερμηνείας του, αλλά σπανίως ακούμε κάτι για τον μισογυνισμό, τον σεξισμό και την πατριαρχική αντίληψη που αναδύεται μέσα από τα τραγούδια του. Σε πολλά κομμάτια που ερμήνευσε, οι στίχοι, με την ωμή προσήλωσή τους στη φαλλοκρατική αντίληψη της εποχής, σήμερα μοιάζουν περισσότερο με λείψανα μιας κοινωνίας που πάλευε να διατηρήσει τις πατριαρχικές της ρίζες. Οι γυναίκες παρουσιάζονται ως υποτακτικές φιγούρες, άψυχες διακοσμήσεις στη ζωή ενός «βασανισμένου» άνδρα, ενώ ο ανδρισμός εξυψώνεται με μια υπερβολή που πλέον μοιάζει άτοπη. Αυτό το αναμάσημα στερεοτύπων, αντί για καλλιτεχνική δημιουργία, αποπνέει έναν άβολο αναχρονισμό. Οταν οι στίχοι αυτοί αναπαράγονται στις μέρες μας, η αίσθηση είναι ξεκάθαρη: το cringe υπερτερεί της καλλιτεχνικής αξίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή