Ο Νιόνιος που ήταν πάντα εκεί

Το ομολογεί ο ίδιος, οπότε «αμαρτία» ομολογημένη γίνεται κτήμα κοινό: αυτό που λέμε «Σαββόπουλος» δεν υπάρχει. Με δικά του λόγια: «Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια. Ο τύπος με τα στρογγυλά γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες». Κι εμείς, που ψάχναμε πάντοτε έναν Σαββόπουλο αληθινό; Αυτή είναι η δική μας «αμαρτία»: που μπαινοβγαίναμε στην προσωπική μυθολογία του τραγουδοποιού σαν να επρόκειτο για θέσφατο. Ο Σαββόπουλος δεν ήταν εντέλει αληθινός – και ευτυχώς. Αληθινό ήταν το πολλαπλό του είδωλο. Τα προσωπεία με τα οποία υπερασπίστηκε από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τις μέρες μας μια τέχνη από λόγια, μελωδίες και στοιχεία μυθικά. Ο τραγουδοποιός ήταν πάντα εκεί όταν έπρεπε: στην αρχή της διαδρομής με μια νεανική ορμή που πάσχιζε να διώξει απ’ τον κόσμο την καταγωγική αδικία. Στο κριτικό βλέμμα για μια γενιά που λοξοδρομούσε ανάμεσα στην απύλωτη επιθυμία και τα μπλοκ επιταγών χάνοντας την ικανότητα να αγαπά. Στο πένθος για την άλλη Αριστερά και στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή.