Μάλωναν τα σύννεφα και κυνηγιούνταν σαν αλητάκια στο αχανές χάος τους, τρυπούσαν την πλάση τους αδιάφορα για την οποιαδήποτε συνέπεια. Ηξεραν να κρύβονται και να ξαναβγαίνουν αιώνια, μόνο αυτά το μπορούσαν, σκεπάζοντας τα επίσης αιώνια βουνά. Τα χάζευα στο αέναο κυνηγητό τους με δυο βαρίδια στα μάτια στο φεύγα της χρονιάς, ένα θολό μυαλό κι ένα καθηλωτικό μούδιασμα. Από το απέναντι μπαλκόνι η κυρά είχε κέφια.  «Γέρο χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά…». Πόσοι και πόσοι δεν το είχαν πει κι είναι τώρα πάνω από τα σύννεφα, τα γκρίζα και τα μπαμπακένια. Ολοι, παρόντες κι απόντες, προσπαθούσαν να καλοπιάσουν τον εκάστοτε καινούργιο χρόνο. Ετσι έκανε ο άνθρωπος. Πάντα. Για τους χρόνους που φεύγουν κι αυτούς που έρχονται.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή