Από τον Κάρολο Ντίκενς, στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Από τα «Χριστούγεννα του Σκρουτζ» στα «Χριστούγεννα του τεμπέλη». Δεν είναι μόνο η αναγνωστική εθιμοτυπία των εφαρμοσμένων Χριστουγέννων, που ταλαντεύεται ανάμεσα στα δύο ιστορικά λογοτεχνήματα, αλλά ίσως και η οικονομική τεχνοτροπία που αυτά εγκλείουν και διευρύνει την ανθεκτικότητά τους. Οι αναγνωστικές γενιές αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα μυθοποιήματα, στις γλώσσες, στα νοήματα και στο ελάχιστο ψυχικό περίσσευμα που διατίθεται πλέον. Ιδίως η ματαιωμένη γενιά «Y» και η εκδιωγμένη και αποσυνάγωγος γενιά «Ζ», ταξινομούνται σε μια μακρινή γλωσσικά περιοχή της λογοτεχνίας, αν και βρίσκονται μέσα στον πυρήνα των αφηγηματικών ισχυρισμών της. Τουλάχιστον στα δύο εξαίσια βοηθήματα, του Ντίκενς και του Παπαδιαμάντη, τα οποία έχουν επικρατήσει για να διανθίζουν τον απαγορευμένο πολιτιστικό καρπό: τη μνήμη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή