Και επί γης ειρήνη (ειρωνεία και υποκρισία)

Με περίπου 55 πολεμικές συγκρούσεις να μαίνονται στον πλανήτη, το χριστουγεννιάτικο «και επί γης ειρήνη» είναι πολύ πιο επιτακτικό σήμερα παρά ποτέ. Πολύ περισσότερο που η τραγική και συνάμα ειρωνική διαπίστωση είναι ότι οι πλέον αιματηρές απ’ αυτές (Ουκρανία, Γάζα κ.ά.) έχουν έντονες θρησκευτικές διαστάσεις. Βέβαια, όπως σημειώνει ο Richard Overy (στο Why War? / Γιατί Πόλεμος;), η πίστη υπήρξε πάντοτε ένα κίνητρο/πηγή/παράγων για πολεμικές συγκρούσεις. Η λογική ότι «οι πιστοί πρέπει να εξολοθρεύσουν τους άπιστους» δεν είναι μόνο γραφή του Κορανίου (τζιχάντ – ιερός πόλεμος). Ηταν, π.χ., και του Πάπα Ουρβανού Β’ το 1095, όταν ξεκινούσε τις Σταυροφορίες. Και λίγο-πολύ και των ενδοθρησκευτικών/χριστιανικών πολέμων στην Ευρώπη (καθολικοί εναντίον προτεσταντών) πριν από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648). Στη συνέχεια έγιναν διεθνικοί/διακρατικοί (αν και η  ενδοχριστιανική αντιπαράθεση επιβίωσε,  όπως στη Βόρεια Ιρλανδία, με τη σύγκρουση καθολικών και προτεσταντών πριν από τη συμφωνία της Μ. Παρασκευής – 1978). Είναι αξιοσημείωτο ότι ο καθηγητής Σάμιουελ Χάντινγκτον όταν έγραφε για τη «σύγκρουση των πολιτισμών» ως της κύριας μορφής αντιπαράθεσης στον σύγχρονο κόσμο εννοούσε πολύ περισσότερο σύγκρουση μεταξύ της (καθολικής) χριστιανοσύνης και του πολιτικού Ισλάμ παρά άλλων πολιτιστικών μορφωμάτων.